Osobiście spotkałam się w owym narzędziem mordu dopiero po spłynięciu wojska do obozu, gdy pełna czci i wiary w niemożliwe, poszukiwałam herbaty lub kawy między skwierczącymi na grillu kiełbaskami tudzież karkówką. Wtedy to pani o aparycji Dody wraziła mi jedną z końcówek parasola w oko. W tym miejscu serdecznie Dodzie dziękuję.
Całokształt imprezy TAK! TAK! i raz jeszcze TAK! Było bosko. Mimo czasem trudnego do zniesienia deszczu i zimna, po rozpoczęciu inscenizacji po prostu przestawało się czuć, że za kołnierz coś pada, że ręce na aparacie grabieją z zimna. Potężna dawka pozytywnych emocji, autentyczny entuzjazm i radość z jaką odtwórcy historyczni szaleli na polu odgrodziła mnie od "wszelkiego złego" zagarniając w inny świat. Myślę, że mogłabym stać po kolana w błocie a nawet bym tego nie zauważyła.
Właśnie dla takich chwil WARTO żyć. Dla chwil, w których czujesz namacalnie, że są ludzie, którym się chce zrobić coś więcej, niż rozpłaszczyć zad przed telewizorem.
Za to nieustająca Wam cześć i chwała!
Samej bitwy opisywać nie będę. Kiepski ze mnie kronikarz, w podręcznikach historii przeczytacie dokładnie. Tu wspomnę tylko tyle:
Pawełek Sapieha kontra wojska Radziwiłłów.
Tu udało mi się uwiecznić strzelającą armatę. Armaty i muszkiety strzelały często...i głośno. Wynikiem tego przy niemal każdym strzale podskakiwałam jak zając i tylko parę zdjęć owych kanonad wyszło mi dobrze. To co leci przed chmurą dymu to strzępki prasy codziennej. Prawdę mówiąc to najlepsze zastosowanie dla niektórych gazet...
I scena która najbardziej mnie rozczuliła.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz