Zamówiłam zatem trójnóg, ruszt i kociołek by do moich podrobów podejść w sposób bardziej ekologiczny.
Na pierwszy ogień (dosłownie i w przenośni) poszły placuszki serowe (przepis jak najbardziej średniowieczny) i tylko blacha do tarty nie bardzo się klimatycznie wpasowała w epokę...ale dzielnie nadrabiała użytecznością.
Trochę potrwa nim nauczę się utrzymywać stałe natężenie ognia, ale DAM RADĘ!
Biały ser utrzeć z cukrem na puszystą masę, dodać do tego żółtka, odrobinę mąki pszennej(naprawdę niewiele) i pianę ubitą z białek. Zgodnie z oryginalnym przepisem przed pianą dodajemy odrobiną stopionego masła, ale ja dodałam oliwę (masło chwilowo wyszło).
Placuszki smakują jak serniczki. Są bardzo delikatne i puszyste.
Polowa kuchnia już jest, jeszcze tylko namiot i sławojka i wyprowadzamy się do lasu :P
OdpowiedzUsuńHm.. powiedz mi tylko jakie wino przywieźć do tego pieczystego :P
Placuszki wyglądają bardzo apetycznie:)
A co do utrzymywania ciepła, myślę, że do wszystkiego można dojść metodą prób i błędów.
Omszałe :D
OdpowiedzUsuńHmmm... Czy w średniowieczu mieli trzepaczki?
OdpowiedzUsuńA po co trzepaczka? jak się człek uprze to i bez trzepaczki pianę ubije. Wystarczy patyk rozklepany na witkę.
OdpowiedzUsuńAga, masz rację. Moja teściowa ma niesamowicie dużo takich przyrządów kuchennych. Niestety zapomniałam nazwy. Przepisik wypróbuję, ale w bardziej cywilizowanych warunkach :-D
OdpowiedzUsuńE, to jednak za skomplikowane jak na moje lewe rączki. W sumie to nawet nie wiem, czy trzepaczką bym dała radę. Ale na patyk to bym nie wpadła...
OdpowiedzUsuńO rózgę ci pewnie chodzi. Była znana już w starożytnych chinach.Nie wiem jak to się miało do naszych terenów, ale nie wierzę, by kobietki nie wykombinowały tak prostego sposobu na ubicie białka.
OdpowiedzUsuńKerowyn. -kiedyś tak jajecznicę ubijałam na biwaku :D
OdpowiedzUsuńmuszę spróbować, muszę :):):) Zwłaszcza ze maki niewiele . A ten ruszt super!!!!!Masz jakiegoś ,,kotłowego,,?
OdpowiedzUsuńCzyli kogoś, kto się przy ruszcie kotłuje? :D Mnie ten zaszczytny obowiązek spotkał.
OdpowiedzUsuńIdentyczne robię smażąc na maśle i potem pałaszuję z konfiturą wiśniową. Przepis znalazłam w książce poświęconej kuchni żydowskiej. Muszę wypróbować wariant "ogniskowy". :)))
OdpowiedzUsuńPozdr.